De verloren vluchteling

Nieuwjaar 2019 woonde ik in de Algarve in Portugal. Het vuurwerk op het platteland valt daar reuze mee. Mijn hond Goofy snapt er niks van vuurwerk en is heel bang. Als ze het hoort komt ze trillend naast me zitten.

Op nieuwjaarsdag ging ik surfen en zoals altijd liet ik Goofy spelen op het strand. Ze speelt met andere honden en gaat bij mensen zitten die het leuk vinden. Vanachter de golven zag ik op de parkeerplaats drie vuurpijlenmet een gil de lucht ingaan gevolgd door een knal. Dat vond Goofy niet leuk en ze zette het op een lopen. Normaal checkt Goofy elke surfer die uit het water komt in de hoop dat ik het ben. Deze keer niet. Ik kleedde me om zocht het hele strand naar haar, maar Goofy was in geen velden of wegen te bekennen. Het werd donker en ik kon niet meer zoeken. Verdrietig ging terug naar huis zonder mijn Goofy. Wie weet wat haar was overkomen Misschien lag ze ergens met een gebroken poot in een greppel. Ik deelde een bericht en via sociale media. Gelukkig bleek om 2300 dat ze vijf kilometer van het strand bij een boerderij was gezien. Ik met de auto naar de boerderij maar op het moment dat ik er aankwam was Goofy er alweer vandoor. In de buurt van de boerderij heb ik rondjes gereden in de hoop dat ze het geluid van mijn auto zou horen. Gelukkig was ze weer terug gegaan naar de boerderij en deze keer hadden ze haar vast kunnen houden. 8 uur na de vuurpijlen had ik mijn hond gelukkig weer terug.

In mijn drie jaren in Portugal kwam ik ze dagelijks tegen. Vluchters. Mensen die het drukke stressvolle leven van Nederland en Duitsland achter zich hadden gelaten om in een campertje of een eco farm hun rust te vinden. Tijdens een vakantie was de rustige manjana cultuur een schril contrast met de drukte waar ze uit komen. Verliefd op de rust pakten ze hun biezen en begonnen ze opnieuw in Portugal. Het decor veranderde maar de vluchter bleef natuurlijk gewoon een vluchter. Op zoek naar veiligheid sluit de vluchter zich meteen aan bij allerlei lokale sociale bezigheden. Met als gevolg dat ze het ook in Portugal weer druk kregen. Daarnaast hielden zo ook nog volop contact met de drukte in hun thuisland. De van de drukte gevluchte vluchter kreeg het drukker dan ooit tevoren.

Ik sprak een keer een vriendin van mijn moeder. Ze twijfelde of haar man nog wel van haar hield. Haar man was alleen maar aan het werk en als hij al een keer thuis was greep hij naar de fles of zat hij in de kroeg. Zij was een gevoelsmens. Hij was rationeel. Iedere keer als hij bij haar was moest hij over zijn gevoelens praten. Daar had hij uiteraard als rationele man helemaal geen zin in. Hij vluchtte van zijn vrouw en zijn gevoelens naar zijn werk en de drank. Toen ik haar vertelde dat hij wel van haar hield maar niet naar zijn gevoelswereld durfde viel er een last van haar schouders. Ze besloot niet hem niet meer te dwingen naar zijn gevoelens te gaan. Daarmee werd het voor beide gezelliger om thuis te zijn.

Voor veel mensen is het werk een manier om waardering te krijgen, om zichzelf belangrijk te voelen. Daarom kan je verslaafd raken aan het werk.

"De mannen van vastgoed doen al jaren hun werk; huisje bouwen, renoveren, onderhouden. Volgens de mannen van vastgoed gaat het al jaren goed. Maar de directie heeft gezegd dat er iets moet gebeuren met de klanttevredenheid. De klanttevredenheid is te laag en moet omhoog. Dus er komt een klantspecialist (Evelien) bij het projectteam.

Evelien geeft aan dat ze het niet vindt kunnen dat de mannen hebben gezegd dat de nieuwe bewoners op 1 augustus in hun woning kunnen en een week voor oplevering, de datum aanpassen, naar 1 september.

Deze manier van handelen draagt niet bij aan tevreden klanten volgens haar. Klanten hebben van alles geregeld, staan klaar om te verhuizen, familie ingeschakeld, vakantie opgenomen, enz.

De mannen van vastgoed snappen niet waarom zij zich zo druk maakt. Dit is de planning, de mensen willen toch een huis? Ze mogen al lang blij zijn dat er een huis komt. Tenslotte doen ze dit al jaren zo. Evelien roept de mannen bij elkaar en geeft aan dat het zo niet kan. Alle klanten zijn boos, past niet in het beleid en ze vindt het vervelend dat er niet naar haar geluisterd wordt. Ze vraagt om een reactie. Evelien kiest voor een confrontatie. De mannen blijven stil en/of lopen weg. Ze gaan de confrontatie uit de weg.

Twee maanden later heeft Evelien heeft haar eerste beoordelingsgesprek. Haar manager geeft aan, dat alles goed gaat, behalve de communicatie met de mannen van vastgoed. De mannen van vastgoed hadden aangegeven dat Evelien te bijdehand is. Dat was niet de bedoeling. Haar manager stelt een cursus communicatie voor.

Evelien voelt zich veroordeeld zonder haar kant van het verhaal te kunnen vertellen. Ze voelt zich niet begrepen en niet gezien. Ze voelt zich in de steek gelaten en verre van veilig. En ze ziet zichzelf niet in staat haar werk goed te doen. Ze kiest er voor op zoek te gaan naar een nieuwe baan waar ze wel rugdekking van haar manager kan krijgen."

Moniek werkt nog maar twee weken op deze afdeling en ze is er nu al helemaal klaar mee. De eerste dagen was ze erg enthousiast en wilde ze er vol voor gaan. Maar al snel werd haar het werken onmogelijk gemaakt. Vooral door Josefien en Esther. Ze gaf dit aan aan haar manager maar die koos de kant van Josefien en Esther. Moniek wist meteen genoeg. Wegwezen uit deze slangenkuil. Ze is nu in gesprek met de afdeling waar ze vandaan kwam. Een afdeling die haar graag terug wil. Waar haar ambitie en inzet wel gewaardeerd wordt.

Na het vertrek van Moniek hadden Josefien en Esther de touwtjes strak in handen. Hun manager danste naar hun pijpen. Ze waren in hun nopjes. Totdat hun manager werd overgeplaatst en vervangen door Rob. Rob ging met iedereen afzonderlijk in gesprek. Zowel Esther als Josefien kregen in hun gesprek al in de gaten dat Rob niet makkelijk te manipuleren was. Het ene na het andere privilege van de dames werd afgenomen. Josefien en Esther wisten niet wat ze met de situatie aan moesten. Ze kwamen steeds minder goed weg met smoesjes. Ze durfden het gevecht niet aan met Rob omdat ze al een paar keer aan het kortste eind hadden getrokken. Ook vluchten konden ze niet. Ze hadden een slechte reputatie en niemand wilde hen in het team. Ze konden geen kant meer op. Ze trokken zich terug in hun schulp in de hoop dat er voor hen weer betere tijden zullen aanbreken.