Marnix gaat met plezier naar zijn werk. Behalve op dagen dat hij moet presenteren voor zijn collega's en managers. Al een week van te voren voelt hij zich niet lekker. Ondanks dat hij alles goed voorbereidt en weet waar hij het over heeft is hij toch bang om verkeerde dingen te zeggen. Hij ziet er als een berg tegen op. Met een hoofd als een boei begint hij stotterend aan zijn presentatie.

Het begon allemaal toen hij op de basisschool zich versprak tijdens zijn spreekbeurt. Hij had zelf niet in de gaten wat hij verkeerd zei. De hele klas kwam niet meer bij van het lachen. Marnix begreep niet wat er zo grappig was. Hij ging af voor de hele groep. Een harde faal zouden ze tegenwoordig zeggen. Tegen de tijd dat Marnix op de middelbare school zat, vond hij presenteren verschrikkelijk. Als hij er onderuit kon komen deed hij dat. Maar af en toe moest hij er toch aan geloven. Dan stotterde hij met klamme handen en een rood hoofd naar het einde van zijn presentatie. In groepjes op het HBO en later universiteit deed Marnix vaak het voorwerk. Zodat een ander uit het groepje moest presenteren. Maar tijdens zijn scriptie moest hij er toch echt aan geloven. Hoe goed hij alles ook voorbereidde maakte niet uit. Hij kende de materie voor 200 procent. Toch kreeg hij een lager cijfer omdat zijn woorden en presentatie onzekerheid uitstraalden.

Presentatiestress heb je niet alleen tijdens de presentatie. Het kan al weken van te voren beginnen. In het begin een licht onrustig gevoel. Je zit niet helemaal lekker in je vel. Je kan je moeilijker concentreren en je creativiteit gaat omlaag. Je maakt je zorgen of het allemaal goed gaat. Of je geen verkeerde dingen gaat zeggen. De druk neemt toe naarmate de presentatie dichterbij komt. Misschien kan je er zelfs niet van slapen.

Tijdens de presentatie ben je super zenuwachtig. Je bent zo gespannen dat er geen spontaniteit meer over is. Wat je eigenlijk ook zegt maakt niet uit. Je boodschap komt toch niet over. Je bent ook zo met jezelf bezig dat je helemaal niet kan zien of de boodschap overkomt. Je hebt geen idee of je luisteraars je begrijpen. Je kan niet inspelen op waar je publiek om vraagt. Om eerlijk te zijn verspilt iedereen zijn tijd aan jouw presentaties.

Na je presentatie wil je zo snel mogelijk weg. Napraten over je presentatie doe je het liefst niet. Zelfs thuis sla je jezelf nog voor je kop. Wat ben ik toch ook een sukkel, een loser. Ik kan niet eens fatsoenlijk vertellen over de dingen waar ik verstand van en enthousiast over ben. Als ik het al niet kan overbrengen, hoe gaan anderen dan ooit enthousiast worden?

Voordat Marnix aan onze coaching meedeed geloofde hij dat hij niet te redden was. Hij dacht dat hij de rest van zijn leven niet zou kunnen presenteren. Hij dacht dat hij er mee geboren was. Dat hij het nooit zou leren. Hij kon zich niet voorstellen dat hij plezier aan presenteren zou kunnen hebben. Dat hij uit zou kijken naar de volgende presentatie. Dat hij vol enthousiasme over zijn vak zou kunnen vertellen. Toch heeft Marnix nu energie voor twee. Hij slaapt als een roosje. Zijn collega's begrijpen wat hij bedoelt. Ze worden enthousiast van zijn presentaties. Zijn collega's kijken zelfs uit naar zijn presentaties. Terwijl ze vroeger liever wegkeken uit plaatsvervangende schaamte doen ze nu actief mee. Ze zitten op het puntje van hun stoel. Na de presentatie willen ze allemaal met Marnix napraten.